آموزش بر پایه حل مسأله: تجربه یک شیوه جدید آموزش در دندان پزشکی

مقدمه: با عنایت به ضرورت درگیری فعال دانشجویان دندان پزشکی در یادگیری مباحث درمانی و به منظور تعمیق هر چه بیشتر یادگیری آنان، این مطالعه با هدف ارزیابی روش آموزش برپایه حل مسأله و مقایسه آن با روش های تدریس سنتی در درس ارتودنسی دانشجویان دندان پزشکی انجام شد. روش ها: این مطالعه به صورت مداخله ای در 64 دانشجوی سال پنجم دندان پزشکی در سال 87-1386 انجام شد. پس از انتخاب و توجیه اساتید گروهیار، یک راهنما برای یکنواخت سازی شیوه اجرا در اختیار آنان قرار گرفت. پس از توجیه دانشجویان در مورد روش آموزش بر پایه حل مسأله، گروه ها مشخص شدند. مراحل چهارگانه آموزش بر پایه حل مسأله اجرا گردید. یک پیش آزمون برای ارزیابی نگرش و میزان رضایت مندی آنان از روش تدریس سنتی سخنرانی به عمل آمد. یک پس آزمون، میزان نگرش و رضایت مندی آنان از روش به کار رفته را ارزیابی کرد. حیطه های این روش با مقیاس لیکرت پنج تایی سنجیده شد. تجزیه و تحلیل نتایج با استفاده از نرم افزار spss، آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفت. نتایج: معدل نمرات کسب شده از سقف پنج، در حیطه سازمان دهی مطالب (75/0±41/3)، انگیزه درونی (7/0±41/3)، حیطه تناسب تکالیف (53/0±38/3) و حیطه تناسب روش ارزشیابی (17/1±67/3) بود. میانگین نمره رضایت 14 از 20، موافقت بالاتر از حد متوسط را نشان داد. نتیجه گیری: روش آموزش بر پایه حل مسأله در تدریس دانشجویان دندان پزشکی، با تقویت انگیزه درونی دانشجو و افزایش کیفیت آموزش و یادگیری پایدار، می تواند مفید باشد.